Omdat de zon achter de bomen verdwenen was bij het huis, ben ik met dat uitgeprinte hoofdstuk even naar de kruising van paden gelopen waar ze een bankje neergezet hebben. Is gentrification van het platteland ook mogelijk? Ja, zou ik zeggen. En zo zat ik de inleiding van David Harvey’s ”Spaces of Hope” te lezen, -op zonnig bankje- en nam tot mij de mogelijkheid van een dialectiek tussen the body en globalisation. Als voorstel om daar politieke hoop uit te putten. Mary, de vrouw van Tim, had mij dit boek aangeraden, het zou mij inspireren.
Op dat moment stopte een groepje oudere hardlopers op het recent gemaaide veld, (het hooi lag er nog en was al gedroogd) waar ook mijn bankje stond, om buikspier oefeningen te doen. Het was er vlak genoeg voor. Een van hen, met globe-ronde buik, vroeg voor de grap of het spannend was, en of ik een stukje wilde voorlezen. Ik grapte iets terug en hield mijn letters voor me. De zon begon lager en lager te staan de hemel werd steeds blauwer-blauwer, tot ik besloot dat het er op zat en het tijd werd om nog wat kamperfoelie te gaan plukken, opdat ik die avond-geur mee het huis in zou nemen.
Ik wist waar het stond, want daar staat het ieder jaar. In de berm van de hazen-wei. Een magisch volle, haast kant-achtig en doorzichtige maan bleek erboven te hangen. Ik voelde hoe mijn body-body, op net zo’n bolling stond: globe-globe. En ik kon me eigenlijk niet voorstellen dat mensen ooit dachten dat alles plat was. De uitleg stond toch glashelder aan de hemel.
Date: 150630