This personal video work takes you to an island. A driver and passenger are revisiting an experience that affected them both deeply. Now, as then, it is night; and the stars in the clear endless sky are right where they were back then.
PolakVanBekkum, De Rit. Oude Kerk, 2019. Fotograaf: Maarten Nauw. © Oude Kerk Amsterdam
In november 2019 ‘The Ride’ had its world premiere for cinema theatre during IDFA in Amsterdam.
In January and February 2019 “The Ride” was presented as installation in De Oude Kerk in Amsterdam. The surround sound installation was installed in the Sebastiaanskapel (Saint Sebastian Chapel), which is accessible via the main entrance to the Oude Kerk.
The following wall text (in the Librije) did greet visitors before entering the Sebastiaanskapel:
The Ride
It came to me one day that I needed to return to the island. That I had to retrace the route he took that night, this time with me as his passenger. That we might stop at the spot, as if it were a portal.
And thus it was decided.
I would return, get in the car, and retrace the route, nothing more. The researcher said: “What should I do if I can’t find him, or if he won’t do it, or can’t?”
I replied: “Then find someone for whom it is equally difficult. Someone who was closely involved, or who had a similar experience while driving. Someone who could have been him. I don’t want to know about him.”
I asked the sound engineer to make it possible for the driver and me to hear each other’s heartbeat as we drove. That way we could listen to each other, even if we didn’t feel like talking.
To preview the film, please enter the password: “eiland”.
Press (In English)
Amsterdam Art
Press (In Dutch)
Joyce Roodnat – NRC
Nooit Meer Slapen – Radio interview NPO
Hanna Hagenaars – How to Live
Credits
research: Monique Lesterhuis
concept supervision: Rabiaâ Benlahbib
sound: Arno Peeters
colourgrading: Laurent Fruttert
subtitles: Siji Jabbar
This film was realised with support of:
• AFK (Amsterdams Fonds voor de Kunst)
• Mondriaan Fund
• The Creative Industries Fund NL, the Dutch cultural fund for architecture, design and digital culture (Stimuleringsfonds / Digitale Cultuur /Onderzoek)
• Oude Kerk
Special thanks to: Hille van Dieren and Wim Zeeders
Oude Kerk team: Jacqueline Grandjean, Rieke Righolt, Richard Pelgrim, Zara Weijers, Laurence Ostin, Arjan van Asselt, Emma van Oudheusden.
Advice and moral suppoort by: Mieke Bernink, Marietta de Bruine, Sinan Can, Peter Delpeut, Nicole Dudok, Bernet Elzinga, Quincy Gario, Jeditja de Groot, Krist Gruijthuijsen, Maureen Ho, Renske de Jong, Marlies Mannesse, Pe Oxc, Marianne Plas, Leendert Pot, Margriet Schavemaker, Rein Jelle Terpstra, Marc Thelosen and Ingrid van Tol
Technical/Curatorial preferences when shown as installation:
-A creative approach to the set up and relation between the work and the location.
-A space set up so that visitors feel invited read the introduction text before and after the screening.
-A projection space that can be made sufficiently dark.
-No light leakage from the projector
-Surround-sound set up and position of monitors adjusted to space.
-No sound leakage to or from other spaces.
-Visitors per screening: 12-20.
-Sufficient time to test the above set-up.
-For a longer documentation video please follw this link
Background
Esther and Ivar’s work is about movement and landscape. Over the past few years, the pair have developed a cinematographic method for synchronizing audio recordings with mapped routes. This allows them to create films that proceed within projected satellite images from Google Earth. Ivar and Esther’s aim is to make the tangibility of the landscape reveal itself only through movement and motion. The pair have made several films and works on video in this manner since 2010. One of these earlier works, the film “Go Move Be”, premiered at the 2018 Dutch Film Festival in Utrecht.
Background of The Ride
Conflicts not resolved, produce new conflicts. Is it possible to break that tragic chain, by re-tracing a route? Re-entering a path, what could that bring? This question haunted us several years before it guided us to our first autobiographical work. One of us had experienced a tragedy that strongly resonated with movement and landscape. In the autumn holiday of 1974, Esther’s mother died in a car accident.
“At the time I was 12 years old. My family, myself included, eye-witnessed the accident. In my memory, the driver of the car had been drinking and the car had continued driving.
Colored by my family who suffered from war-trauma, decades of unspoken feelings about guilt, perpetrators, and victims followed. It was hard for me to find peace.”
Finally and more than forty years later, two threads came together: a desire for reconciliation and our artistic oeuvre where the experience of landscape, movement, and time are central.
We decided to investigate the situation of the accident, without certainty about the outcome. The desire to re-trace the trajectory of the fatal car, together with the driver, lead us to the following script:
• Esther was going to step in the car from the place where the driver had started that night and drive with him (as his passenger) to the place where he had stopped.
• During the ride, Esther and the driver would hear each other’s heartbeats. This way they could listen to each other even if they didn’t want to speak.
• We asked Monique Lesterhuis and Rabiaâ Benlahbib (researcher and concept supervision) to find the driver (Esther’s family never met him nor remembered his name).
• Monique and Rabiaâ were asked to organize that Esther could make the ride, without having met the driver in advance.
• If the driver was not found, had died or did not want to cooperate, another driver would be sought who had experienced something similar, and for whom it implied as much to participate in the ride.
• In collaboration with Arno Peeters a special method was used to record the sound of the heartbeats, the voices, the inside ánd the outside of the car.
• The trajectory was recorded by GPS.
• The ride was to be conducted not on the same day as the accident, but on the “mirror” day in spring when the sun had risen and set at the same hour.
Reactions (In Dutch)
“Wát een prachtige film, zo goed en zo integer met stemgeluid – beeld – onderwerp.
De lege weg, het autogeluid met hartslagen en dan: de groeiende emotie in de stem, ijzingwekkend prachtig. Ik ervoer het als een indrukwekkende pure muzikale compositie.
Moooooooi! Dankjewel!”
Huba de Graaff, componist
“Wat een schitterend werk is dit. Alles komt precies goed bij elkaar. Niets te veel en ook niets te weinig, en de toegepaste techniek stond geheel in dienst van wat het werk wilde uitdrukken. Het mysterie werd er alleen maar groter door en de opgeroepen ervaring evenzeer. Wat er ooit ergens was gebeurd, wie de chauffeur was die daar blijkbaar mee bekend was, wie de vrouw was die het overkwam, waarom hun hartslag zo gelijk op ging tot ze begonnen te verschillen, de tocht door de duistere wereld van Google Earth, de opgeroepen spanning en de ontlading ten slotte die niets verhelderde maar het mysterie alleen maar echter en dieper maakte, geen uitleg, puur vormgegeven ervaring – meesterlijk, ik kan niet anders zeggen. Documentaire om een metaniveau getild (geweldig idee om de personages af te beelden via hun hartslag), abstractie die iets concreet maakt wat blijkbaar met geen andere mogelijkheid zo concreet te maken is. Een geheel open werk dat door z’n onbestemdheid uiterst precies tot die plek in onze ziel weet door te dringen waar we allemaal zo’n catastrofe hebben meegemaakt. Ik was er het hele weekend nog aangeslagen van. Ook omdat ik om voor mij onbegrijpelijke redenen dacht bij het begin van de film, als we ons door de Google Earth nacht gaan rijden: ja, dit is natuurlijk hoe toekomende generaties de wereld zullen kennen, als de klimaatverandering en de hele zesde massa-extinctie het leven zo verarmd hebben dat het de moeite niet meer loont zelf nog buiten te gaan kijken. Zo werd de traumatische ervaring aan het eind van de film het trauma van de huidige aanval op het leven op aarde voor mij, maar dan beleefd over een x aantal jaar. De betekenis van de film kwam dus voor mij niet uit het verleden (de herbeleefde ervaring), maar uit de toekomst (het trauma dat ons allen nog te wachten staat). Anders gezegd: door de onbepaaldheid van de documentaire – die wel als afbeelding van de werkelijkheid fungeert, deze zelfs veel realistischer maakt dan met realistische beelden zou zijn gelukt – kan wat ooit een hoogst persoonlijk trauma was een bovenpersoonlijke ervaring worden die toch weer hoogst persoonlijk wordt gevoeld.”
Arjen Mulder, schrijver van Wat is leven? en Vanuit de plant gezien.
“Wat een goed project en wat wat een bijzondere inzet. Het is altijd zo’n cliché, als mensen zeggen dat kunst je anders naar het leven doet kijken – en dat dat leven dan ondertussen gewoon z’n gangetje blijft gaan – maar dit is echt life changing.
De ervaring van de nabijheid van de dood, zonder dat ze werkelijk nabij is, als plek waar closure kan beginnen. Dat maak je niet vaak mee.”
Arnout Holleman
“Ik stapte open je project in, vanavond in de Oude Kerk. Ik had me vooraf nergens in verdiept. Jullie naam was voldoende om erheen te willen en een tekst op een muur is aan mijn dyslectische hoofd niet besteed. En dat was in dit geval een geschenk. Zo kon ik me blank laten meevoeren en haakten herinneringen en ervaringen per verrassing aaneen tot ik bij de tweede bocht met een schok met zekerheid wist waar ik was: achterin een auto, getuigen van een indringende tocht door de nacht, die elke minuut voorstelbaarder werd, in het weinige dat er werd gezegd. Met jullie, daar voorin, zo dichtbij. Vreemden voor elkaar, en op een vreemde manier verbonden. Indringend. Dapper. En hier in dit hart van de stad zo zuiver prijsgegeven aan de openbaarheid.
Achteraf heb ik de tekst gelezen. Dat maakt het af. Ook hier geen overtollig woord, geen overbodig detail. Bijzonder, met zó weinig zó indringend en dichtbij te komen.”
Mark Mieras
Contact PolakVanBekkum for more information.
Distribution: LIMA, Theus Zwakhals